22 oktober 2014
In 2009 kreeg ik geleidelijk aan last van pijn in mijn onderrug. Een hele vervelende zeurende pijn. Ik begon er naar te lopen, verkrampt en ongemakkelijk. Steeds weer kreeg ik vragen van mensen, goh wat is er toch, last van je rug? Misschien moet je eens naar Iprenburg, hij woon namelijk bij ons in het dorp.
Eind augustus van ditzelfde jaar tijdens een wandeling, schoot het er opeens heel erg in, vreselijke pijn! Ik kon niet meer lopen, nauwelijks zitten, vreselijk vervelend.
Eerst naar de huisarts, die dacht aan een hernia en verwees me door naar de neuroloog in het ziekenhuis. De neuroloog constateerde een hernia maar adviseerde 6 weken te wachten, omdat de hernia weer over zou kunnen gaan.
Ondertussen werd het slechter, mijn been vertoonde verlammingsverschijnselen dus ik weer naar de huisarts. Hij bleef echter bij het advies van de neuroloog dat ik mijn 6 weken uit moest zitten.
Mijn man en ik vertrouwden het echter niet en hebben contact gezocht met dr. Iprenburg.
Deze nam de tijd voor mij, onderzocht me (dit had de neuroloog ook niet gedaan) en constateerde een hernia. Vervolgens is er een afspraak gemaakt voor een MRI zodat hij goed zou kunnen zien hoe het zat. Uit de MRI bleek dat ik 2 hernia’s had, maar gelukkig had ik maar van 1 last.
Dr. Iprenburg adviseerde ook de 6 weken af te wachten, tenzij het slechter zou gaan.
In de tussentijd moest ik voor een herhalingsafspraak naar de neuroloog en hierbij nam ik de MRI mee die gemaakt was, zodat ze die ook kon bekijken. Ik heb namelijk ook verteld dat ik voor een second opinion naae Iprenburg was geweest. Zij bekeek de MRI en kwam met de volgende conclusie: Ik heb met mijn team de MRI bekeken en we zien dat de hernia al aan het oplossen is, dus we hoeven niets te doen!
Mijn man en ik waren zeer verbaasd want het leek alleen maar erger te worden, zowel de pijn als het lopen. Ik liep ongeveer net als Quasimodo, zwabberend en door mijn rechterbeen zakkend.
Dr. Iprenburg constateerde helemaal geen verbetering, maar adviseerde het nog even aan te zien omdat mijn 6 weken nog niet helemaal om waren en we spraken af dat ik hem op de hoogte zou houden!
Zo gezegd, zo gedaan. Uiteindelijk hebben mijn man en ik de beslissing genomen om me te laten opereren. Op 15 oktober 2009 ben ik door man en kinderen naar de kliniek gebracht. Best wel zenuwachtig, want je gaat onder het mes!
De operatie verliep voorspoedig en de vervelende hernia is zeer succesvol verwijderd. Toen ik uit bed mocht kon ik opeens weer gewoon lopen, zonder pijn, wat een verademing was.
Wij hebben de ingreep zelf betaald en strijden wel mee tegen de verzekeraars, in de hoop te bereiken dat deze ingreep gewoon vergoed zal gaan worden.
Want het is toch van de zotte dat deze ingreep, met zo’n goed resultaat, waarbij je bovendien veel sneller weer aan het werk bent (6 weken) niet vergoed wordt!
Nu 5 jaar later wil ik heel graag laten weten dat ik nog steeds zeer blij ben met het resultaat!