29 augustus 2014
Daar lag ik ineens met spoed in het ziekenhuis aan de maximale dosis morfine en de pijn kwam er nog steeds doorheen. Na eerdere rugklachten die eerst met diclofenac en later middels epidurale infiltraties waren gestelpt, was het in april 2013 acuut mis. Ik zou diezelfde week nog een ingrijpende open herniaoperatie moeten ondergaan middels de PLIF-methode met minimaal 6 maanden tot een jaar zware revalidatie en veel fysiotherapie in het vooruitzicht.
Nu komt rugpijn nooit goed uit, maar mijn vrouw Wanda was op dat moment 5,5 maanden zwanger. In het ziekenhuis hebben we een verdere zoektocht ondernomen naar alternatieven en contact opgenomen met herniakliniek Iprenburg. Er moest vanaf het ziekenhuisbed heel wat worden geregeld, maar uiteindelijk ben ik op korte termijn 300 km liggend vervoerd in een ambulance vanuit het ziekenhuis naar de kliniek in Veenhuizen.
Daar hebben Doctor Iprenburg en zijn superteam mij geopereerd, notabene s’avonds op de trouwdag van Menno en Veronique. “Ze hebben echt hart voor hun patiënten” en daarom hebben we precies een jaar later ook een hele, hele, hele grote bos bloemen laten bezorgen bij de kliniek. Uiteraard voor de trouwdag, maar tevens om met het hele team de ‘zege op de hernia’ van een jaar eerder te vieren.
De operatie zelf was een wonderbaarlijke beleving en helemaal niet eng. Na de operatie heb ik de voorgeschreven rust gehouden en daarna ben ik eerst gaan lopen in het zwembad en daarna (rug)zwemmen.
Fysiotherapie heb ik niet gehad en nog voor de geboorte van onze zoon eind juli was ik weer ‘up and running’ en kon ik zo Wanda ondersteunen bij- en na de bevalling zoals zij mij had ondersteund tijdens mijn Hernia.
Afgelopen jaar heb ik weer kunnen bewegen zonder pijn en daarom zijn wij ‘supporters van Iprenburg’.
Met diepe dank,
Caleche Brandsen
en natuurlijk ook van Wanda en Reef