28 augustus 2015
“Mam, ik heb pijn in mijn linkerbeen.”, zei ik als een onschuldige jongen van 15 jaar oud. “Je bent aan het groeien jongen.”, zei mijn moeder. En ik geloofde dat in al mijn naïviteit.
Twee weken waren voorbij en ik had nog steeds last van mijn been, dus hoog tijd voor een bezoekje bij de huisarts. Daar aangekomen, werd ik gelijk doorverwezen naar een fysiotherapeut. Nadat de fysiotherapeut mij enkele vragen stelde, zei ze dat ik waarschijnlijk een hernia heb. Ik heb toen een MRI-scan laten maken.
Dagen ging voorbij en uiteindelijk kreeg ik bericht van de afdeling radiologie. Er was geen weg meer terug en toen hoorde ik het akelig nieuws: “We hebben een hernia geconstateerd op L5-S1 niveau, dus je kunt beginnen met manuele therapie.” Ik hoor je al denken: “Wauw, en je was 15 jaar oud?” Maar goed, een operatie? Dat was het laatste waar ik aan dacht. Ik zocht een alternatieve manier om mijn hernia weg te krijgen.
Een jaar fysiotherapie, geen resultaat. Mensendieck, geen resultaat. Fitness, geen resultaat. Plat liggen, geen resultaat. Acupunctuur, geen resultaat. Manuele therapie, geen resultaat. Zenuwblokkade, geen resultaat. En daar was ik dan, vijf jaar verder en nog niets bereikt. Dagelijks opstaan met pijn, dagelijks chagrijnig, mank lopen, beperkt zijn in alle activiteiten en het laatste en zeker niet onbelangrijk: die rot pijnstillers die ik dagelijks slikte. Genoeg, ik wilde een oplossing. En daar was de oplossing na vijf jaar: Iprenburg.
Ik werd geopereerd en twee uur na de operatie liep ik alsof er niets aan de hand was! Geen pijn. En jij denkt: “Wat? Geintje zeker?” Nee, geen geintje. De pijn was weg! Of ik pijn heb gevoeld tijdens de operatie? Nee, maar ik heb wel twee uur lang gepraat met de anesthesioloog. Waar we het over hadden? Geen idee, blijkbaar over alles en nog wat. Alles viel reuze mee en wat een geweldig team! Weet je hoe ik de periode na de operatie noem? De Renaissance. Ik ben herboren!